De start

Hij hangt quasi ongeïnteresseerd in de stoel tegenover me. Zij zit op het puntje van de haar stoel en kijkt mij vol verwachting aan. Ik benoem wat ik denk te zien en vraag hun of mijn waarneming aansluit bij wat ik denk te zien.

Het wordt niks

Hij steekt als eerste van wal: “ja dat zie je goed ik heb geen enkel vertrouwen in het effect van deze zoveelste therapie. Om maar met de deur in huis te vallen: ik zit hier omdat mijn advocaat mij deze therapie adviseerde maar ik verwacht niet dat deze therapie ook maar iets in de situatie gaat veranderen. Ik zie het namelijk weer helemaal voor me. De zoveelste deskundige die tegen ons gaat zeggen: kijk eens wat je jullie kinderen aan doen. Kijk eens door de ogen van je kinderen dat moet jullie toch doen beseffen dat jullie conflicten uitermate schadelijk zijn voor de kinderen. Denk even goed na waar jullie mee bezig zijn en probeer jullie eigen ego eens opzij te zetten in het belang van jullie kinderen.”

Ik vraag haar of ze het met hem eens is. Haar reactie is cynisch: “laat ik het op dit punt eindelijk eens wel met hem eens zijn. We zijn lichtelijk therapie moe. Het is nogal beschuldigend en vernederend dat ik steeds weg word gezet als een slechte moeder. Aan mij ligt het niet maar hij blijft maar ontkennen dat hij tijdens ons huwelijk al aan het rotzooien was met die Barbara…ik kan haar naam bijna niet uit mijn strot krijgen. En dan verwacht hij van mij dat ik tegen de kinderen blijf volhouden dat de reden van onze scheiding is dat wij zogenaamd uit elkaar zijn gegroeid. Het is om misselijk van te worden”.

Kwaadspreken

Hij heeft weinig aansporing nodig om hierop te reageren: ”Dat vertelt ze aan iedereen in het dorp. Ik deug van geen kant en eigenlijk heb ik nooit gedeugd. Het schijnt ook niet goed te gaan met de kinderen volgens haar maar ik merk er echt niets van als ze bij mij zijn. Ja, ik ben niet zo rigide als zij is als het bijvoorbeeld gaat om te controleren of ze hun huiswerk wel hebben gemaakt of hoe lang ze op de Ipad mogen zitten. Ik vraag me af hoe erg dat is maar volgens haar heb ik weinig pedagogische kwaliteiten en ben ik een slechte vader. En het ergste is dat ook onze vorige therapeuten het met haar eens waren. Het was niet zo dat ze het letterlijk zeiden maar ik voelde de kritiek. En dan maar zeiken: kijk door de ogen van je kinderen en stop met die conflicten. Praat positief over elkaar tegenover de kinderen en houd ze buiten jullie gedoe….wees goede ouders…”

Mijn reactie

Ik voel dat het tijd is voor mijn visie op de ontstane situatie en steek van wal:
“Hoe hardnekkig is de aanname dat ex-partners hun conflict staken indien ze in staat zouden zijn om door de ogen van hun kinderen te kijken. En hoe teleurstellend moet het zijn indien ze, oprecht maar desondanks, toch weer getriggerd worden en de stress hun goede bedoelingen doet vergeten en de woede wederom de overhand neemt.

Kijken door de ogen van je kind

Slechte ouders, ze zijn er wellicht maar dan is er veelal iets anders aan de hand, ze zijn met een lampje te zoeken. Gelukkig hebben de meeste ouders oprecht het beste met hun kinderen voor. Hoe wrang is het daarom te zien dat in tijden van ingrijpende verliezen en ongewenste veranderingen hun emoties het vaak winnen van hun ratio. Wanneer de pijn van het verlies nog zo voelbaar is en het vertrouwen in elkaar zo dermate diep is aangetast is het nagenoeg onmogelijk om over het eigen ego heen te kijken en die goede ouder te kunnen zijn. Hoe fijn zou het zijn wanneer de ouders ontlast zouden kunnen worden van de druk om het welzijn van hun kinderen boven het eigen belang te verheffen.

Zolang de ex-partners elkaar geen erkenning kunnen geven voor hun wederzijdse kwetsuren, elkaar blijven wantrouwen en hun conflicten zich verharden ziet het er slecht uit voor hun kinderen.

Het komt pas echt goed met de kinderen als ze wel in staat zijn om hun verantwoordelijkheid te nemen en hun relatie op een respectvolle manier af te hechten. Dat daar moed en lef voor nodig is moge duidelijke zijn. Helaas is het kiezen of delen: linksom betekent een levenslange strijd, een leeglopende bankrekening, psychosomatische klachten, nieuwe relaties die negatief worden geïnfecteerd door de oude relatie en last but nog least: kinderen die de rest van hun leven de negatieve effecten van de vechtscheiding ondervinden waardoor ook zij het risico lopen op moeizame relaties.

Een ander optie is rechtsom: door samen te rouwen om datgene dat verloren is gegaan, te reconstrueren waar de relatie destijds is gaan schuiven, elkaar te vergeven waardoor de mogelijkheid ontstaat het geschonden vertrouwen in elkaar te kunnen herstellen. De SCHIPaanpak heeft inmiddels bewezen succesvol hierin te zijn. Het hoeft geen betoog dat dit niet een eenvoudige opdracht is. Ga maar eens om de tafel zitten met degene die je zo heeft gekwetst en waar je zo boos op bent. Daar is moed en lef voor nodig. De ervaring heeft echter geleerd dat als dat wel lukt je jezelf en je kinderen het mooiste cadeau geeft dat er bestaat. Stel je eens voor hoe het zou zijn als je kinderen gevrijwaard zouden zijn van de keuze tussen hun beider ouders en ontlast zouden worden van de zorg om jullie?

Tot slot

Het is stil geworden in de therapieruimte. Wat gun ik deze twee ouders dat ze er voor kiezen rechtsom te durven gaan.

-Tineke Rodenburg –